Tasavvuf Ve Sohbet

Allah dostları, Efendimiz s.a.v.’in sahabilerini 
sohbetle yetiştirmesi gibi, müritlerini sohbetle yetiştirmeyi 
bir usul olarak benimsemişlerdir. Şah-ı Nakşibend hazretleri k.s. 
sohbet hakkında: “Bizim yolumuz sohbet yoludur” buyurur. 

Şeyh Abdurrahman-ı Tahî k.s. hazretleri de, Bitlisli Halil Efendi 
isimli zata yazdığı mektupta, sohbetlerin dünya sevgisini azaltan, 
kişiyi muhabbetullaha yönlendiren etkisine işaret etmiştir.

Muhammed Diyaüddin k.s. hazretleri sohbet edecek kimse 

bulamadığı bir zamanda çocukları toplayıp sohbet etmiş, 

“Çocuklar sohbetten anlamaz. Niçin sohbet ediyorsunuz?” 

diye sorulunca da, “Gayem çocukların bir şey öğrenmesi değil. 

Sohbet meclisi kurarak ilahî rahmeti celbetmektir.” buyurmuştur.

Evet, sohbete inen rahmetten herkes istifade eder. 
Bir sohbet meclisine, mesela bir dünyalık menfaat için gelen kimse bile, 
oradaki sohbet ehli hürmetine Allah’ın rahmetinden faydalanmaktadır. 
Hadis-i şeriflerde farklı gayelerle sohbete gelenlerin, orada Allah için 
 olanlarla beraber olmaları nedeniyle bağışlandığı bildirilmiştir.

Sohbet meclislerinde aşıkların ve âriflerin güzel hallerini dinler, 

 kulluğumuzu muhasebe ederiz. Peygamber kıssasları ve evliya 

 menkıbeleriyle hatalarımızı görür tövbe ederiz. Nice günahkâr, 

sohbet halkalarında Rabbini tanımış, O’na yönelmiştir. 

Dünya meşgalesi içinde yorulan müminler sohbet halkalarında 
huzur bulmuş, nefes almıştır. Bazıları için bu sohbetler öyle tesirli olur ki 
kalplerini dünya kirlerinden arındırırlar, istikamet ve yüksek makamlar elde 
ederler. Sohbet nimetinden faydalanmak, “faydalanmışlar”dan olmak önemlidir. 
Yapılacak iş, usulüne uygun bir şekilde sohbetlere devam etmektir.